همسرم که بیماری دیابت داشت به کرونا مبتلا شد و تحت درمان حاد مطب قرار گرفت.
اصلا بیماری او سبک و خفیف نبود و دو هفته کامل افقی بود.
تمام دوستان و آشنایان که فقط از ده درصد علائم او خبر داشتن، اصرار میکردن که در بیمارستان بستری شود.
برای هیچ کس باورکردنی نبود که یک فرد دیابتی کرونایی، با درگیری ریه، با سطح اکسیژن ۷۵ تا ۸۵ و سرفه های شدید، بدون هیچ اقدام بیمارستانی و فقط با گلبول های هومیوپاتی درمان شود.
ما مطمئن به روش هومیوپاتی صبوری کردیم و نقل های کوچک، کار خودش را کرد.
افسوس که مردم کشورم بابت کرونا متحمل رنج بیمارستان و هزینه های گزاف می شوند.
ای کاش یک دهم این هزینه ها را سرمایه آگاهی کنند تا طعم آرامش را در این به اصطلاح خودشان بیماری خطرناک، تجربه کنند.
در این روزها و شب ها، خانم های عزیز سبا حسینیان و فاطمه میرزاجانی با صبوری و بزرگواری تمام کنارمان بودند و میلاد حسینیان عزیز برادرانه حمایتمان کرد تا به سلامت عبور کنیم. قدردانی ما از این عزیزان و تیم مطب در غالب کلمات نمی گنجد. از خدا برایشان سلامتی و طول عمر باعزت خواستارم.
